Ken je extreme ironing? Wij doen aan extreme gigging. Gisteren speelden we weer op een ongebruikelijke locatie: een oud klooster. Inclusief galmende gangen, kerkbanken, glas-in-loodramen en afbladderende verf. Het mooist was de backstage: een oud atelier, getooid met oude (valse) piano met kandelaars, grote kasteelramen en antieke houtvloer. En - ook niet vervelend - lekkere soep en broodjes in overvloed. We speelden met onze goede vrienden van Do Not Run, We Are Your Friends, en hadden het gezellig, zeg maar. Niet alleen maar vanwege mijn (Aafke) nieuwe glitteroutfit-from-mars. Na onze gig hebben we nog snel even wat amusante filmpjes opgenomen backstage. Stokoude nummers, waarvan we zelf niet eens meer wisten dat we ze nog kenden.
De eerste clip is van ons fameuze nummer "The Rain Song". Ooit geschreven toen we veertien waren, vonden we destijds erg grappig. Oordeel zelf. Inderdaad: Sarah maakt daar een flauwe woordgrap over het woordje "rec". En inderdaad: ik heb de neiging om na elk aangeslagen akkoord confuus een blik in de camera te werpen.
Tweede clip is van het nummer "Ne Pas Non Plus", wat bij nader inzien helemaal geen correct Frans is. Maakt niet uit, ik schreef het namelijk toen ik vijftien was, en verliefd, zoals dat hoort als je vijftien bent. Dramatisch nummertje hoor, luister vooral goed naar het franse refrein: "J'écrivais que je t'aime dans ton cahier/et je ne sais plus que je dois faire maintenant/et ensi le plupart de mon amour a mort déjà/tout a mort". Inderdaad: ik heb in je schrift geschreven dat ik van je jou/en nu weet ik niet meer wat ik moet doen/aangezien het grootste deel van mijn liefde al verdwenen is/alles is dood". Klinkt alsof het door google translate vijf keer de oceaan over gefaxt is: excuses daarvoor!
maandag 8 maart 2010
zaterdag 6 februari 2010
En ook eens gewoon een positief bericht van het muziekfront, want JA, in een band spelen is toch vooral heel erg leuk
We hebben op deze blog qua optreedmogelijkheden alle horrorscenario's wel zo'n beetje laten passeren. Van zeer ernstig kijkende limburgers tot zelfbenoemde programmeurs die slechts bleken te beschikken over een huiskamer en een karaoke-installatie. Maar hé: in een band spelen doen we niet voor niks, dat doen we toch vooral omdat het zo ontzettend LEUK is. Daarom bij deze een logje over een optreden dat niet buitengewoon spannend of achteraf-hilarisch was, maar gewoon... nou ja, leuk dus.
Afgelopen zondag speelden we in het kader van Nijmegen Rock City een akoestisch optreden in de Plupub, samen met onze vrienden van DNRWAYF. Niet om te slijmen, maar met de mensen van NRC en DNRWAYF heb je al een dozijn gezelligheid te pakken, dus dat we onze pianostandaard weer eens vergeten waren kon de pret niet drukken. Voordat we op gingen hebben we buiten in de kou nog even gerepeteerd, want hela hola: ons nieuwe liedje was nog niet af.
In de plupub was het zondag lekker warm, lekker vol, en iemand was zo vriendelijk geweest om grote hoeveelheden erwtensoep mee te nemen van huis en daar niet al te gierig mee om te springen. Het optreden was zo'n optreden dat zit als een grote, warme trui. Vanaf de eerste noot luisterde iedereen. Ik herhaal: iedereen luisterde. Dus niet dat er tijdens een goedgetimede break opeens een luid "dus ik zeg tegen tante Annie..." van achteruit de pub klonk, neen mensen: men luisterde aandachtig en klapte na afloop. Ook altijd fijn: we eindigden het optreden met meer publiek dan we begonnen. Wordt toch in het algemeen beschouwd als een teken van waardering.
Met enige drang van Sarah lijkt dit me een geschikt moment om te melden dat die discobal al stuk was voordat ze er (herhaaldelijk) met haar bas tegenaan stootte.
Na ons eigen optreden (wat ging ons nieuwe nummer fijn! en ik geloof dat het publiek het waardeerde! hoezee alom) genoten we van het akoestische (maar niet minder auditief geweldadige) optreden van onze homies van DNRWAYF. Het zevenkoppige gezelschap paste maar net op het podium plus vijf gestapelde bierkratjes, wat als gevolg had dat gitarist Mark in de vensterbank regelmatig een benepen (en grappig) gezicht trok wanneer de zorgvuldig in zijn oor geparkeerde trompet iets te luid tetterde. Toen ik bij de aankondiging van het nummer "Monkeyflight" iets te luid riep: 'oh, maar die ken ik!' werd ik pardoes uitgenodigd om mee te zingen. Kon ik natuurlijk niet (want grote bluf), maar wat niet is kan nog komen: DNRWAYF et nous hebben plannen voor een stadiontour (check de data op onze site).
Na het optreden nog fijn bijgebuurt met verschillende lang-niet-geziene mensen, en daarna fris en op tijd weer naar huis. Met een warm gevoel vanbinnen. Met de stem van die irritante SNS-reclames: zoe kan het oek!
Oh ja: hier nog even ons nieuwe liedje. Buiten bij de plupub opgenomen. Live. Gelieve niet te letten op mijn kapsel (links), bij voorbaat dank.
Afgelopen zondag speelden we in het kader van Nijmegen Rock City een akoestisch optreden in de Plupub, samen met onze vrienden van DNRWAYF. Niet om te slijmen, maar met de mensen van NRC en DNRWAYF heb je al een dozijn gezelligheid te pakken, dus dat we onze pianostandaard weer eens vergeten waren kon de pret niet drukken. Voordat we op gingen hebben we buiten in de kou nog even gerepeteerd, want hela hola: ons nieuwe liedje was nog niet af.
In de plupub was het zondag lekker warm, lekker vol, en iemand was zo vriendelijk geweest om grote hoeveelheden erwtensoep mee te nemen van huis en daar niet al te gierig mee om te springen. Het optreden was zo'n optreden dat zit als een grote, warme trui. Vanaf de eerste noot luisterde iedereen. Ik herhaal: iedereen luisterde. Dus niet dat er tijdens een goedgetimede break opeens een luid "dus ik zeg tegen tante Annie..." van achteruit de pub klonk, neen mensen: men luisterde aandachtig en klapte na afloop. Ook altijd fijn: we eindigden het optreden met meer publiek dan we begonnen. Wordt toch in het algemeen beschouwd als een teken van waardering.
Met enige drang van Sarah lijkt dit me een geschikt moment om te melden dat die discobal al stuk was voordat ze er (herhaaldelijk) met haar bas tegenaan stootte.
Na ons eigen optreden (wat ging ons nieuwe nummer fijn! en ik geloof dat het publiek het waardeerde! hoezee alom) genoten we van het akoestische (maar niet minder auditief geweldadige) optreden van onze homies van DNRWAYF. Het zevenkoppige gezelschap paste maar net op het podium plus vijf gestapelde bierkratjes, wat als gevolg had dat gitarist Mark in de vensterbank regelmatig een benepen (en grappig) gezicht trok wanneer de zorgvuldig in zijn oor geparkeerde trompet iets te luid tetterde. Toen ik bij de aankondiging van het nummer "Monkeyflight" iets te luid riep: 'oh, maar die ken ik!' werd ik pardoes uitgenodigd om mee te zingen. Kon ik natuurlijk niet (want grote bluf), maar wat niet is kan nog komen: DNRWAYF et nous hebben plannen voor een stadiontour (check de data op onze site).
Na het optreden nog fijn bijgebuurt met verschillende lang-niet-geziene mensen, en daarna fris en op tijd weer naar huis. Met een warm gevoel vanbinnen. Met de stem van die irritante SNS-reclames: zoe kan het oek!
Oh ja: hier nog even ons nieuwe liedje. Buiten bij de plupub opgenomen. Live. Gelieve niet te letten op mijn kapsel (links), bij voorbaat dank.
Abonneren op:
Posts (Atom)
