Als band maak je dingen mee. Gekke dingen – je kan er boeken (of blogs) over volschrijven. Zo kwamen we eens aan bij een optreden, bleek de locatie een leeg weiland te zijn. ‘Nou, ga je gang!’, zei de organisator nog enthousiast. Het is verschrikkelijk als het gebeurt, maar later lach je erom – en hard. Zo’n optreden gaat de spreekwoordelijke bandboeken in. Vandaag hadden we weer zo’n gig...
Een paar weken terug werd ik (Aafke) gebeld of we wilden komen optreden in Den Haag. Leuk, spelen we niet vaak, meteen doen dus. Inmiddels weet ik wel dat er – om lachwekkende en ongemakkelijke optredens te voorkomen – dingen zijn waarvan de alarmbellen zouden moeten gaan rinkelen. Maar, enthousiast als ik was om in de hofstad te spelen, heb ik mijn bandinstinct genegeerd. ‘Ik ga niks betalen’, mailde de organisator toen ik vroeg om een reiskostenvergoeding. ‘Ik ga er vanuit dat jullie dit net zo graag willen als ik.’ Nou doen we in principe geen gratis optredens – maar principes zijn er om verloochend te worden. ‘Een zanginstallatie?’, stond er in het zelfde mailtje, nadat ik gevraagd had wat er aan apparatuur zou staan. ‘Ik dacht dat jullie unplugged zouden komen spelen...’ En: ‘er komt minstens 200 man publiek, en TV West komt filmen.’ Ja, ja...
Toen we aankwamen, wisten we binnen vijf seconden waar de bui hing. Het bleek te gaan om een mini-hoekpandje op de begane grond in de Schilderswijk. De deur stond open, er was niemand. Geen 200 man publiek, geen filmploeg. Het plan was dat we buiten zouden spelen, maar wijkagent Bromsnor stond binnen tien minuten op de stoep om te vertellen dat er geen vergunning was afgegeven. En dus restte ons niets anders dan onze spullen binnen op te zetten. Dat zag er ongeveer zo uit:
Een paar weken terug werd ik (Aafke) gebeld of we wilden komen optreden in Den Haag. Leuk, spelen we niet vaak, meteen doen dus. Inmiddels weet ik wel dat er – om lachwekkende en ongemakkelijke optredens te voorkomen – dingen zijn waarvan de alarmbellen zouden moeten gaan rinkelen. Maar, enthousiast als ik was om in de hofstad te spelen, heb ik mijn bandinstinct genegeerd. ‘Ik ga niks betalen’, mailde de organisator toen ik vroeg om een reiskostenvergoeding. ‘Ik ga er vanuit dat jullie dit net zo graag willen als ik.’ Nou doen we in principe geen gratis optredens – maar principes zijn er om verloochend te worden. ‘Een zanginstallatie?’, stond er in het zelfde mailtje, nadat ik gevraagd had wat er aan apparatuur zou staan. ‘Ik dacht dat jullie unplugged zouden komen spelen...’ En: ‘er komt minstens 200 man publiek, en TV West komt filmen.’ Ja, ja...
Toen we aankwamen, wisten we binnen vijf seconden waar de bui hing. Het bleek te gaan om een mini-hoekpandje op de begane grond in de Schilderswijk. De deur stond open, er was niemand. Geen 200 man publiek, geen filmploeg. Het plan was dat we buiten zouden spelen, maar wijkagent Bromsnor stond binnen tien minuten op de stoep om te vertellen dat er geen vergunning was afgegeven. En dus restte ons niets anders dan onze spullen binnen op te zetten. Dat zag er ongeveer zo uit:
Dus...
Na een uur soundchecken was er nog altijd geen publiek. Wel waren er kinderen die constant om snoepjes vroegen. We zijn maar gaan spelen. Resultaat? We stonden binnen te spelen, ganz allein. Van buitenaf keek een handjevol allochtone kindertjes door de ramen naar binnen. Ik zweer: een bizar optreden dat zo de boeken in kan.
Nog wat foto’s van Sarah & Niels, bijzonder, omdat Niels zich zelden laat fotograferen. Behalve van de achterkant dan hè... :-P
Aahh... volgens mij hebben ze een tuintje voor elkaar!
